Algemene informatie

David is met zijn moeder in de klas om te vertellen wat er in de zomervakantie gebeurde. Mama zei dat papa dood was maar hij was vast overtuigd dat zijn vader kwijt was. David ging hem zoeken. In de trein maakte hij spannende avonturen mee, in zijn hoofd vlogen flarden van herinneringen langs. Uiteindelijk kwam hij uit bij de beste vriend van zijn vader, die hem kon vertellen waar papa echt was. Met hulp van mama vertelt David het aan zijn klas. Papa is er niet meer. Als een sneeuwuil is hij uit het leven gevlogen.

In dit jeugdtheaterstuk worden rouwgevoelens van een kind en de abstractie van de dood als je jong bent, invoelbaar gemaakt. Ik heb als research voor dit stuk met vijf leraren van groep 7 gesproken. Van de vijf klassen waren er 7 kinderen met nog één ouder. Daarover praten vonden zowel de kinderen als hun leraren moeilijk. Voor die kinderen en leraren heb ik dit stuk geschreven. En voor mezelf, omdat ik vroeger één van die kinderen was. Het speelt in de klas omdat ik vind dat dat één van de belangrijkste plekken is waar een gesprek over rouw en verlies gevoerd zou moeten worden. Theater kan daar een prachtig middel voor zijn.

Ik schreef het ontroerende stuk in een ontwikkeltraject van De Toneelmakerij i.s.m. De Tekstsmederij en Het Lab Utrecht. Het werd als tekstlezing gepresenteerd op Oerol, bij Het Lab Utrecht en in de Krakeling.

Credits

Opdrachtgever: Het Lab Utrecht
Tekst: Malou de Roy van Zuydewijn
Regie lezing: Paul Knieriem
Spel: Rian Gerritsen, Chiem Vreeken
Met dank aan: Thomas Bijsterbosch, Annelies Appelhof, van Gogh Museum, De Toneelmakerij, De Tekstsmederij, Paulien Geerlings, Dennis Meijer