Brutale portretten (8+) voor Jeugdtheatergroep Bontehond

Jeugdprogramma, Jeugdtheater

H-h-h-hoi. Een klein jongetje met een dikke bril en een pleister op zijn oog.
Mag ik mee t-t-tijgeren?
Was ik aan het tijgeren?
Soort van. 
O. Wat deed je in die boom?
T-top sec-cret. Hij kijkt er vastberaden bij.
Ik heb een hut. Wil je binnenk-k-k-komen?
Ik weet niet wat ik wil.
Wat-t-t-t-is- Wattisser? Hij houdt zijn hoofd schuin. 
Ik voel me- Ik voel me mislukt.
M-m-mislukt? Waarom?
Alles gaat mis.
O ja, hij knikt wijs. D-dat heb ik ook. Ik loop overal t-t-t-t-
Tegenaan?
Hij knikt. Wijst op zijn oog. P-p-pleister.
Hij drentelt naar de boom.
K-kom je? Gaan we muziek luiste-te-teren. 
Dus ik klim achter hem aan.
Hij heeft twee planken over elkaar getimmerd.
Het wiebelt maar hij past er precies op.
Ik zoek een goede tak.
W-wacht. Ik h-heb een ip-p-pod.
Hij zoekt in zijn zak. Er komt van alles uit.
Steentjes, spijkers, doppen, schelpen, snoepjes. Maar geen ipod.
P-p-p-p-otverd-d-d-dorie. Ik h-had m in m’n zak g-gestopt. P-p-p-potverd-d-d-dorie.
Hij zoekt driftig verder. Handenvol aarde volgen, legoblokjes.
Ja! Hij vist de ipod uit zijn zak. Vol met zand. 
Hij friemelt met de knopjes.
P-p-potverd-d-dorie d’r zit zand in.
Zal ik je helpen? Welke muziek wilde je?
Hij kijkt me dankbaar aan met zijn goede oog. B-b-b-beethoven.
Deze? Ja.
Ze luisteren 
Waarom moet ik dat horen?
Omd-d-d-d-d-dat je moet luist-t-t-teren naar je-je- naar je- je- je- zelf- zoals je naar m- muziek luistert.
Niet verg-g-geten. 

Algemene informatie

Voor het maken van Brutale Portretten reisden toneelschrijver Malou de Roy van Zuydewijn, fotograaf Dagmar van Wersch en regisseur Thabi Mooi langs Almeerse basisscholen om de verhalen van kinderen die bijna naar de middelbare school gingen vast te leggen. Met filosofie, fotografie-, spel- en schrijfworkshops gingen leerlingen op zoek naar hun opvatting over hun ik. Daarna volgden interviews en foto-opdrachten aan tien van hen. Dit alles leidde tot een kinderexpositie en voorstelling die samen langs Almeerse scholen reisden, en vele malen hernomen werden daarna.

De expositie: ‘En je wordt groter’
De foto’s van de kinderen en tekstfragmenten uit de interviews combineerde ik samen met Dagmar van Wersch tot een intuïtief verhaal waarin de jonge expositie bezoekers steeds dichter bij zichzelf kwamen. De weg daar naartoe verliep via groeien. De titel van de expositie is een citaat van één van de kinderen. De beelden hingen in een ervarings kunstwerk van Maurice Bogaert. De vormgeving daarvan hebben we samen met hem geïnspireerd op de vorm van de stad Almere, een stad die steeds groeit en groter wordt.

De voorstelling: Ik ben ik
Kind maakt een spannende en bijzondere reis waarin droom, werkelijkheid en fantasie door elkaar lopen. Via ontmoetingen met een meisje, een inbreker, een stotterend jongetje, een wijze man en een trouwe hond leert het opnieuw naar zichzelf en de wereld te kijken. Thabi Mooi en Simon Heijmans maakten van deze tekst een prachtige podcast voor kinderen die hier te beluisteren is. 

Credits

Opdrachtgever: Jeugdtheatergroep Bontehond
Tekst: Malou de Roy van Zuydewijn
Regie: Thabi Mooi
Fotografie: Dagmar van Wersch
Spel: Simon Heijmans, Job Emens 
Muziek: Tobias Borkert
Dramaturgie: Simone Hogendijk
Bouw expo: Maurice Bogaert
Met dank aan het LIRA fonds

Het schrijf- en maakproces

De voorstelling: Ik ben ik
De expositie: En je wordt groter

Fragmenten uit gesprekken met kinderen van 11-12 jaar:

Ik heb iets van: je moet altijd weten dat je uniek bent- net als alle anderen.

Het allersaaiste is kamer opruimen. Dan denk ik van: als ik het nou snel doe dan kan ik hierna weer buiten gaan spelen of iets anders gaan doen. En dan raffel ik het meestal een beetje af. Dan pak ik gewoon wat spullen wat en beetje in de weg ligt en dan leg ik het op een andere plek. Dan is het ene heel netjes en dan stop ik het in allemaal kastjes en dan maar hopen dat niemand die open doet.

Hij had het uitgemaakt. Hij dacht dat ik hem niet leuk meer vond. En toen zei die ik maak het uit. Ik had niet gezegd ik vind jou nog wel leuk. Ik weet niet waarom.